کد مطلب:10497 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » احكام

گفتن ذكر در قلب به جز مواردي كه نذر كرده ايم با صداي بلند باشد, آيا اشكالي دارد؟

ذكر بايد با زبان ادا شود مثل خواندن نماز كه با صداي بلند و آهسته خوانده مي شود و نيز دعاهايي كه به صورت فردي و يا جمعي اجرا مي شود, اما نوع ديگري از ذكر وجود دارد كه قلب و جوانه انسان پذيراي آن است .چه بسا ممكن است ذكر واقعي همان باشد كه صدايش را هيچ كس حتي صاحبش نشوند, ولي خداي متعال آن راقبول مي كند. مثلاً سكوت يك ذكر بزرگ است . انساني كه كم حرف مي زند و در عوض به سير و سياحت باطني درآفاق و انفس مشغول مي شود, قلب و دل را به حركت در آورده و به گفتن ذكر مشغول مي شود.

قرآن مجيد در بسياري از سوره ها تسبيح و ذكر خدا را به طور عام بر تمام موجودات جاندار و به ظاهر بي جان سريان داده است . موجوداتي غير از آدميان , از حيوانات گرفته تا جمادات , به ذكر خدا مشغولند و حال آن كه درمحاسبهء ما ذكر و تسبيح آن است كه به زبان ادا شود, اگر چه چيزي آ آن فهميده نشود و خداي ناكرده فقط لقلقهء لسان باشد. خداوند در قرآن مي فرمايد:

پادشاه پاك و عزيز و حكيم >(1).

پس كوه ها, درياها, آسمان ها, درختان , جان داران و انسان ها كه اشرف مخلوقاتند, همه در حال ذكر خداهستند. عالم هستي مظهر تجلي و معرفت خداوند است و با تمام سكوتي كه دارد, نمادي بزرگ و پر عبرت و نشأت گرفته از حيات الهي است . كوه ها در ظاهر ساكتند, اما يك دنيا معني و حرف دارند. ايستادگي , صلابت , سرسختي وشكوه كوه به ذكر ربّ است . سكوت انسان ها نيز مي تواند نوعي ذكر مخفي باشد, زيرا سكوت , عزت و آبرو و هيبت مي آورد. سكوت آدمي را به تفكر و تعقل وا مي دارد. انسان در هنگام مسافرت مي تواند با انديشه و ذكر قلبي , كسب تعالي و معنويت بكند. مفسران در باب معنا و حقيقت ذكر مي فرمايند: نيست . بلكه منظور اين ا ست هنگامي كه كار حرامي در مقابل او قرار مي گيرد, ازخدا بترسد و آن را ترك كند.(2)

قرآن مي فرمايد: .(3)

مقصود از ذكر ابتدا خطور قلب و سپس حضور لسان بر اداي كلام است . خاستگاه تمام ذكرها قلب است . اگر قلب نپذيرد, زبان فقط به لقلقه مشغول مي شود. بسياري از عبادت ها و ذكرهاي بي حاصل , محصول غافل بودن قلب است . .

(پـاورقي 1. جمعه (62 آيه 1

(پـاورقي 2. تفسير نمونه , ج 1 ص 515

(پـاورقي 3. نساء (4 آيه 188189